Ο ψαγμένος επισκέπτης της Αθήνας πολύ πριν πατήσει το πόδι του σε αυτή ονειρεύεται ήδη ότι θα ζήσει για λίγο σε ένα άλλο χρόνο, σε ένα άλλο σουρεαλιστικό τοπίο που όμοιό του δεν έχει δει από κοντά. Ο όγκος και το πλήθος των  αρχαιοτήτων, τον συναρπάζει. Δεν τον ενδιαφέρουν οι πχ οι μεσαιωνικοί  καλοσχεδιασμένοι πύργοι, ή τα σύγχρονα κτιριακά επιτεύγματα σε μια άλλη χώρα. Μέσα στο μυαλό της ζωής του έχει τοποθετήσει το όνειρο της επίσκεψης μιας παράξενης ιστορικής πόλης: Της Αθήνας.
Για να δούμε λοιπόν κάποιες ιστορικές διαδρομές και τι είδαν ξένοι περιηγητές. Τα αποσπάσματα τα συνέλεξε ο Νικόλας Νικολαΐδης, ξεναγός ιστορικών διαδρομών, και την εκδήλωση  οργάνωσε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του  Ιδρύματος Ωνάση. Στον περίπατο πήραν μέρος πελάτες του Nestorion.
1. Περιηγητής François - René de Chateaubriand (1811) Οδοιπορικό από το Παρίσι στην Ιερουσαλήμ.
"Ανάμεσα στους λόφους των Μουσών (Φιλοπάππου) και του Αγχεσμού (Λυκαβηττού) και κάτω από την Ακρόπολη, η Αθήνα αποκαλύφθηκε μπροστά μου:  πλατιές στέγες και ανάμεσά τους μιναρέδες, κυπαρίσσια, ερείπια, μοναχικές κολώνες. Οι τρούλοι από τα τζαμιά, στεφανωμένοι με φωλιές πελαργών και λουσμένοι στο φως του ήλιου, ήταν ένα όμορφο θέαμα".
2. Περιηγητής Lord Byron (1810-1812)
"Μένω στο μοναστήρι των Καπουτσίνων, αντίκρυ μου ο Υμηττός, πίσω μου η Ακρόπολη, στα δεξιά ο ναός του Δία, μπροστά το Στάδιο, η πόλη αριστερά, ε, Κύριε αυτή είναι τοποθεσία, αυτή είναι γραφικότητα!. Δεν υπάρχει τίποτα σαν και αυτό. Κύριε, στο Λονδίνο, ούτε καν στο Δημαρχείο!"
3. Ο Πύργος των Ανέμων [Edward Dodwell, Αρχαιολογική και τοπογραφική περιήγηση στην Ελλάδα στα χρόνια 1801-1806
Ο Πύργος των Ανέμων είναι στις μέρες μας ένα παρεκκλήσι δηλαδή για την τέλεση του χορού που αποκαλείται Σεμά και τον οποίο ερμηνεύει κάθε Παρασκευή ένα Τάγμα δερβίσηδων [...] Ο χορός που είδα εκεί ήταν η πιό φρικτή και συνάμα γελοία τελετή που μπορεί κανείς να φανταστεί! Είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον, που δεν είναι συνηθισμένος σε τόσο παράξενα θεάματα, να παραμείνει σοβαρός [...] Την ιεροτελεστία ανοίγουν οι δερβίσηδες, τους οποίους πλαισιώνουν κάμποσοι Τούρκοι κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, που κάθονται στο πάτωμα, σε κύκλο, και ψέλνουν ύμνους στον Θεό και τον Μωάμεθ, με αργό και σοβαρό τρόπο, επαναλαμβάνοντας πολύ συχνά "Αλλάχ ω Αλλάχ" και κουνώντας συγχρόνως το κεφάλι και το σώμα τους μπρος και πίσω, στο ρυθμό του τραγουδιού. Την μοναδική  ενόργανη συνοδεία παρέχουν  δύο μικρά τύμπανα [...] Το τραγούδι και η κίνηση των χορευτών βαθμιαία γίνονται πιό έντονα - ξαφνικά σηκώνονται όλοι μαζί και αρχίζουν να ψέλνουν και χορεύουν κυκλικά, πολύ βίαια και ταχύτατα! Οταν κουραστούν κάνουν τόπο στους  δύο βασικούς  χορευτές, οι οποίοι, κρατώντας ο ένας τον άλλον από το ζωνάρι [...] περιστρέφονται με απίστευτη ταχύτητα, ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε τι, για το οποίο θα θεωρούσα ικανό το ανθρώπινο σώμα.
Ο χορός αυτός θα εξέπληττε αφάνταστα ακόμα και τους ικανότερους χορευτές μας ή τους δεξιοτέχνες στις ανθρώπινες στάσεις."
(Συνεχίζεται με αφήγηση άλλων περιηγητών)